Steve.

Konu: Steve. Salı Ocak 19, 2010 6:07 pm

Ad-Soyad: Steve Strong
İstenen bina: Hufflepuff
İstenen sınıf: 7
Karakter özellikleri:
Derin kişiliğini sosyal
yapı sebebiyle gizlediğinden asıl kişiliği hakkında bilgi sahibi olmak
oldukça zorlu bir kişidir. Onun dışında yüzelsel ve çapkındır, kızları
keyfiyen zaman geçirmelik objeler olarak görür. Slytherinlilerden
nefret eder ve binasının holiganıdır. Zekasının farkındadır ama bunu
dışa vurma gibi bir takıntısı yoktur. Eğlenceli kişiliği yüzünden
oldukça tanınan biridir. Kibirin aksine kendini gerektiğinde oldukça
iyi eleştirir. Alçakgönülllü olmasına karşın kendini beğenmişliği de
vardır. Göl ve gökyüzüne aşıktır. Çok hızlı koşar,bunu yegane yeteneği
kabul eder. Her sabah güneş ışımadan okul çevresinde koşu yapar, güneş
batışını izlemek için de bir iki saatini ayırır. Meggle tabancalarına
ilgisi vardır. Cesareti, adalete olan bağımlılığı ve özgürlük takıntısı
onu en iyi tanımlayan şeylerdir. Muzurluk konusunda oldukça başarılı ve
yaratıcıdır,bu yüzden bir sorun olduğunda parmakla gösterilen eleman
olmaktan kurtulamaz.
Örnek rp:

Spoiler:

I

Yağmur
bulutları mavi gökyüzünün egemenliğini sürmekteydi o Pazar günü. Neşeli
günden ve parlak güneşten eser kalmamıştı, beyaz bulutların arasından
gözüken bebek mavisi gökyüzünün yerini bunaltıcı gri yağmur bulutları
almıştı. Islak zemine düşen yağmur damlaları pürüzlü yol üzerinde
kendine yol çiziyordu. Rüzgar şiddetli değildi, nitekim soğuktu. Yolda
yürüyen insanlar üstlerindekilere daha sıkı sarıldılar, sadece biraz
daha korunabilme umuduyla...
Çiseleyen yağmur bir deri bir kemik
kalmış yaşlı adam için acı vericiydi. İnceden inceye yağan yağmurun
derisiyle teması sivri uçlu bıçaklar gibi can yakıyordu.Yine de onca
zamandır yaşadığı onca manevi acıya karşı o an hissettikleri hiçbir
şeydi. Bedeni zaman aşınımıyla zayıf ve içler acısı bir hale gelmiş
olabilirdi ama bu dayanıksız kabuk içerisinde bir savaşçının kalbi
atıyordu. Hiçbir su damlası söndüremezdi o mangal yüreği. Dış görünüşe
aldanabilecek yüzeysel insanlar için bir çöpten başka bir şey değildi
belki ama tek bir kin ya da merhamet duygusu ölümlerine sebep
olabilirdi. İliklere işleyen soğuğa kayıtsız kalmaya zorladı kendini ve
ıslak zeminde yere temassızcasına yürüyüp eski püskü kapının önüne
kadar ilerledi. Kalın ama aşınmış halatlarla demir sopaya tutturulmuş
ahşap tabelayı inceledi keskin gözleri. Eski ahşaba oyulmuş ad üzerinde
gezdi aynı buz mavisi gözler;
"Darağacı"

Seni ihtiyar bunak... diye mırıldandı çatallı sesiyle ihtiyar ve ciğerlerini zorlayan kısık bir kahkaha patlattı.
Buranın
sahibini bilirdi, savaştan önce de tanışıyorlardı. Şapşal herif hiç bir
zaman iyi bir dinleyici olamamıştı zaten. Kulakları ağır işitirdi, bu
yüzden her şeyi bağırarak söyleme gibi rahatsız edici bir huyu vardı.
Buraya bu adı verirken de düşündükleri bu değildi. Tabelayı ilk
astırdığı zaman daha dün gibiydi. Barın sahibi uzun bir isim seçme
merasiminden sonra-ki bu gerçekten uzun sürmüştü- sonunda bir isim
seçmişti. Ama aptal herif adı yanlış söylediğinden barın adı darağacı
olarak kalmıştı. Aslında şans eseri yerleşen bu isim bara çok uyuyordu.
Bar Londra'nın en tenha yerleşimlerinden biri olan "Visitors Street"
Bar
geçen akşamdan kalma yaraları taşıyordu, kapı menteşeleri alınan bir
darbe sebebiyle zarar görmüş, ahşap bir sütun kapı önüne devrilmişti.
İnsanlardan da mahrumdu mahmur bar,ezilmekten korkan hamamböcekleri
gibi saklanmışlardı bir yerlere. Gölgeler arasında birkaç yüz kendini
belli etmeden etrafı kolaçan ediyordu. Her elde bir bardak alkol ve
diğerinde gerilen parmaklar arasında bir bıçak ya da benzeri bir
korunma aracı vardı. Sadece iri peygamberdeveleri sarhoş olup
kendilerini gösterir ardından da kaçınılmaz kavgalardan paylarını alıp
evlere dağılırlardı. Bu onlar için stres atma eğlencesinden başka bir
şey değildi, tabi kimse onlardan sonra etrafı toplayan ve yenileme
işlemlerinin parasını ödeyen bar sahiplerini umursamazdı.
Yaşlı adam
ince dudakları arasından gülümseyip kendisine bol gelen cüppesinin
kapüşonuyla gözlerini örttü. Şimdi dünya onun ürkütücü gözlerini
görmezken kendini daha güvenli hissedecekti, tabi bu hemen arkasındaki
erozyon toprakları gibi çatlamış yüz hatlarının arasındaki mavi gözler
tarafından izlenmedikleri anlamına gelmiyordu.
İhtiyar temkinli
adımlarla içeri girdiğinde kendinden geçmiş birkaç sarhoş açık saçık
bir şarkı söylüyordu bağıra bağıra. Hanımefendi sayılmayacak garson
bayanlar artık her gece bunları çekmekten bıkmış ama alışmış biçimde
kendiişlerine bakıyordu. Kızıl kıvırcık saçlı olan ufak tefek bir kadın
tezgâhtaki inatçı lekeyi çıkarmaya çalışırken fark etti bu ilginç yaşlı
adamı. Soluk teni daha da soluklaştı, bu da burnuna uzanan çilleri daha
belirgin kıldı. Yaşlı adamın kim olduğunu biliyordu ve maalesef niye
geldiğini de biliyordu. Umutsuzca diğer müşterilere baktı, onlar gibi
hiç bir şeyden habersiz olmayı ne de çok isterdi!
Korseli dar
elbisesini çekiştirip düzeltti aceleyle ve ayyaşların yanından geçen
yaşlı adama ilerledi. Her adımında ayaklarına uyguladığı ağırlığı
inceledi bilge adam. Kadının yürüyüşünde bile göze güzel gelen bir
asalet vardı. Alev rengi saçları her hareketinde yanaklarını yalayıp
geçiyor, adeta dans ediyordu bukleleri. Yaşlı adam bu küçüğü ne kadar
sevdiğini unutmuştu. Barda güzel olan tek şey oydu.
Yaşlı adamın
aklından bunlar geçerken Kylie'nin aklından geçenler daha sıkıntılıydı.
Ayyaşlar mugglelaredan oluştuğundan sorun çıkarabilirlerdi, özellikle
de acayip giyinişli adamlar için. Bu yüzden bu buruşuk cüppeli adam
buraya ne zaman gelse beraberinde sorun getirirdi. Aklından geçen sorun
aniden baş gösterdi. Kylie tam adama yaklaşmış, merhabalaşmak için ince
kemikli ellerinden birini sıkacaktı ki iri yarı,adaleli adamın biri
aralarına girdi.Kirli sakalı boynuna kadar uzanıyor,uzun yağlı saçları
gözlerinin önüne kadar düşüyordu. Aynı aptal Vikingler gibiydi, tek
fark elinde savaş baltası yerine bir maşrapa vardı; adında bir yerdeydi, bolca dar sokağı ve kötü niyetli ayyaşı barındıran envai çeşit insanı kapsayan sevimsiz bir yer.
"Heey payılçço!"diye
güldü eksik dişleriyle. Neredeyse adamın iki katı kadardı, bir kolu
yaşlı adamın belinden kalındı. Adam kanına karışan alkolün etkisiyle
yarım yamalak konuşuyordu.
"Ellbiseyi nereden aldın,yaşlı bir kadını mı soyydun?"
Barı hakimiyetine alan bir kahkaha sesi boğdu ortamı. Aynı gelmeden
önce başlayan yağmurla beraber gümbürdeyen gök gürültüsü gibiydi,sadece
daha sinir bozucu...
Kylie gözlerini kocaman açmış yalvarırcasına yaşlı adama bakıyordu. Bu sessizliği fırsat bilen ayyaş esprilerine devam etti;
"Yoksa sen sokak soytarıla'ından mıssın?Hani kulaktan bozuk parra
çıkaranla'dan falan?Benim için kula'mdan bir mannken çıka'sana??"
"Dikkat et Paul,yoksa seni cehenneme yollayabilir!"
Ve kahkahalar, kahkahalar...
Ruha işlenen alay çığlıkları...
Yaşlı
ve merhametsiz adamın içinde büyüyen öfke dalgası iyice kabarmıştı.Yine
de sevgili Kylie'si için bir harekette bulunmadı,buradaki herkesi
harbiden cehenneme yollayabilecekken!
Kapüşonunu indirdi yavaşça başından ve gözlerini iki katı kadar olan adama dikti.
Adamın yüzündeki kendini bilmez gülümseme yavaş yavaş kaybolurken onu
korkutmanın verdiği zevkle izledi.
Siz
kendini bilmez beyefendilerin, tabi kendinizi hala böyle
adlandırabiliyorsanız, yapabileceği en tehlikeli şeylerden birini
yapmaktasınız, nitekim güçsüz görünen bu bedenini içinde öyle bir güç
yatıyor ki onu gerçekten görsen seni öldürmek için ağlayarak ayaklarıma
kapanırsın. O zaman senin o değerli alaylarının konusu olmaktan çıkarım
ve seni işe yaramaz bir böcekmişçesine topuğumla ezerim. Bu yüzden
baylar, yolumdan çekilin, ya da çekilmeyin ben de zevkle etlerinizi
yeni öldürülmüş bir dana gibi kemiklerinizden sıyırayım.
Sözlerinde
herhangi bir tehdit yoktu, hatta ses tonu o kadar gerçekçi ve saftı ki,
adam bir adım geri çekildi. Kylie usanmış ve endişeli bir bakış attı
aniden sessizleşmiş kalabalığa. En azından kavga çıkmamıştı ve o buna
bile minnettardı. Yaşlı adamın koluna girdi gözlerini kalabalıktan
ayırmadan
Gidelim baba.
Aksaya
aksaya ilerledi yaşlı adam. Ta ki zemin kata inen merdivenden inip
bodrumda tek başına oturan adamın karşısına gelene kadar. Oda bina ile
oldukça uyumluydu. Duvarlarındaki iri çatlaklar nerden geldiği
bilinmeyen ince suyollarıyla lekelenmişti. Alçak tavan buranın
zamanında kiler olarak kullanıldığının göstergesiydi, o da duvarlar
gibi yosun tutmuştu. Ayriyetten odayı hapseden ve ciğerlere eziyet eden
bir nem kokusu duyuluyordu. Kylie bu kokuya karşı burnunu buruştururken
yaşlı adam ağır kokuyu dayanıksız ciğerlerine çekti büyük bir nefesle.
Onun hassas burnu daha beterlerine tanık olmuştu. Gözleri ise,
karanlıkta dahi ölüm vaat eden gözleri, karşısındaki siluete
kitlenmişti.
Yüzü karanlıkta görünmüyordu ama gölgelerin yüz
hatlarına vurduğu kadarıyla genç biriydi. Karanlık odanın en
karanlığına kapatmıştı kendini. Ellerinden biri oturduğu demode
koltuğun korkuluklarında- gevşekçe durmakta, diğeriyse hemen çenesinin
altında destek görevinde durmaktaydı. Kylie odaya ilk indiğinden bu
genç adamın niye Bilge Clementores’i, yani bunca şey görmüş babasının,
onca yolu kat edip gelmesine değdiğini düşünmüştü. İçten içe insani bir
kıskançlık hissetti. O ölse dahi babası onu görmeye gelmezdi...
Clementores
zemin kata inmeden önce baston niyetine kaptığı meşe dalına dayanıp
önünde kendi kişiliğinden ödün vermeden dimdik durdu ve çenesini
düşünceli düşünceli kaşıyan adama baktı saygıyla. Tam o anda genç
adamın eli daha önce fark edilemeyen ipe kaydı ve neredeyse
Clementores’in adımıyla yarışırcasına aynı zamanda vasfını gördü.
Tavandaki küçük ışık aydınlandı ve karanlığı geri çekilmeye zorladı.
Yeşil gözlü adamın tavrındaki rahatlık Kylie'i ürkütse de Clementores'i
sadece güldürdü;
Merhaba James, uzun zaman olmuştu